Renata L. Górska

Indygo

- Dlaczego przystanęliśmy? Dotarliśmy na miejsce?
- Może tak, a może nie. To zależy wyłącznie od ciebie.
- Tak rzadko cię rozumiem…
- Ponieważ słuchasz i patrzysz bezmyślnie. Wnikaj w obrazy, zapachy i dźwięki, łącz je i pojmuj!

- Ale jak?

- Zatrzymaj się. Im większa prędkość, tym bardziej zamazany obraz. W ruchu nie dojrzysz najważniejszego. Widzi się skutki, lecz umkną przyczyny. Rozpoznasz jasność i ciemność, a zignorujesz półmrok… oraz jego sekrety.
- Ja także pragnę je poznać! Proszę, musisz mi pomóc!

- Dobrze, spróbuję. Co widzisz?
- Pustkowie. I bezmiar nieba.
- Co słyszysz?
- Nic poza wiatrem.
- Wsłuchaj się w jego pieśń. On zawsze jest heroldem, ogłasza koniec, zapowiada początek…
- Czego mam się spodziewać?
- Cudu. Niebawem się zacznie.

- Na razie jedynie ptaki przestały śpiewać.

- Owszem, świat zastyga w oczekiwaniu.
- Ale na co?!

- Cierpliwości. Wkrótce nadejdzie zmierzch…

- … a po nim nastąpi noc! Będziemy badać gwiazdy?
- Nie. Niech spokojnie wytyczają szlaki wędrowcom.
- Dziwnie mi... ta cisza.
- Nie musisz się bać. To tylko dzień wpada kroplą do studni czasu. Zaraz dołączy do innych. Czujesz ten słono wilgotny powiew? Jest w nim nasycenie i zadowolenie, jest też spełnienie. Cieszmy się. Ten dzień był dobry.
- Jaki cudowny zachód! Czy na to czekaliśmy?
- Niezupełnie, jednak nie obejdzie się bez promieni złocistych rzęs słońca, ani bez muśnięć zalotnego różu. Ostatni raz ocieplą nieboskłon, nim ustąpią pola chłodnej poświacie księżyca.

- Słońce znika za horyzontem. Hm. Ściemni się i nie zobaczymy nic więcej!

- Mylisz się, bo właśnie teraz rozpoczyna się cud.

- Gdzie? Nie dostrzegam nic szczególnego.
- A ja widzę nadciągającą inwazję granatu i pierzchający przed nim błękit. Im dalej, tym bardziej rozświetlony, z całą paletą modrych niuansów, tu i ówdzie ze śladami bieli. Posuwa się w ślad za słońcem, popychając przed sobą delikatne niebieskie obłoki… Zobacz, zaraz rozgorzeją pod jego czerwienią, o, już! Jakie kolory dostrzegasz?
- Lila … i szary?
- Zapomniałaś o zielonym, tam na lewo, gdzie niczym w kawałku stłuczonego lustra odbijają się trawy. Nie ujrzałaś wrzosowego i cyklamenowego, przeoczyłaś pokraśniałe rumieńce pokonanych zmrokiem lazurów i grafitowe smugi brudzące fiolety i róże. A żadnego z nich nie może zabraknąć…
- Do czego?
- Popatrz! Jeszcze moment i zleją się w jedno: złoto z czerwienią, błękity z zielenią, szarówka zmroku z ametystowym poblaskiem zachodu… Powietrze już drga, poczuj, jak wirują atomy! Tylko sekundy dzielą nas od cudu stworzenia…
- O!
- Ci…
- …
-…
- Niesamowite…. i niezwykłe!
- Tak, staliśmy się świadkami narodzin barwy. Unikalnej i pięknej. Głębokiej, tajemniczej.

- Ma jakąś nazwę?

- Zwie się indygo, ale my nadamy jej inną. Kiedy noc całuje się z dniem…

- … rodzi się kolor tajonej miłości.

- Widzisz? Nareszcie rozumiesz.

- Dotarliśmy więc na miejsce?

- Dotarliśmy się ze sobą.

/Renata L. Górska/

Prawda, kłamstwa, półprawdy

... kilka moich myśli z "Gdy ucicha ocean":

„Kłamstwo dzieli się przez podział niczym komórka. Nie powstrzymany w porę proces stworzy monstrum, nad którym traci się kontrolę.”

„Więcej szkody od jawnego kłamstwa czynią chwasty półprawd. Rozrastają się niezauważenie, podstępnie, aż za późno, by oddzielić kąkol od zboża. „

„Tchórzliwe przemilczenia lub drobne łgarstwa są tak samo naganne jak bardziej rozpoznawalne przekręty. W nieuczciwości nie ma stopniowania, albo jest się uczciwym, albo nie jest, i tylko ludzka pruderia nakłada białe rękawiczki niektórym oszustwom.”

„Innych można zwieść, ale nie siebie samej. Chyba, że wielokrotnie wypierając prawdę uwierzy się w końcu w kłamstwo.”

„Obrazy wydarzeń zawsze będą subiektywne, zależnie od naszego kąta widzenia. Raz wybielone, usprawiedliwione, raz potraktowane w bezwzględnej czerni, albo w surowych, ostrych kontrastach. Jeżeli nawet dopuścimy do nich barwy, one również bywają mylące. Mogą być płynne i subtelne jak granica między kolorami tęczy. Przenikać się wzajemnie. Zatem, by dotrzeć do jądra prawdy, trzeba odważyć się zobaczyć ją w świetle słońca. Nie ufać własnym zmysłom, lecz polegać na faktach. „

Nowe wywiady ze mną

Wywiad dla Matras

Czym dla Pani jest teraz pisanie? Pracą, przygodą, drogą...?

Moim światem równoległym, częścią mojego życia. Dobrowolnym zniewoleniem, jednak w dalszym ciągu też przyjemnością (dla jej zachowania unikam zobowiązań terminowych). Jest także nadal wyzwaniem, może nawet większym niż przy debiucie, gdyż mam świadomość oczekiwań łączonych z lekturą mojego autorstwa. Za moim pisaniem nie kryje się jakieś szczególne posłannictwo, chociaż próbuję subtelnie pobudzić do refleksji nad tematami wokół moich historii. Nierzadko - natury moralnej.

Rozpoczyna Pani nową książkę. Co Pani czuje - ekscytację, stres, radość?

Towarzyszy mi podniecenie bliskie temu, gdy udawalibyśmy się w podróż w nieznane. Nie wiem jeszcze, dokąd mnie poprowadzi, kogo spotkam w jej trakcie, jakie widoki otworzą się przede mną? Czy podołam temu wyzwaniu, a może nie umiem już pisać (im dłuższa przerwa w twórczości, tym większa niepewność)? Zdaję sobie sprawę, że to nie będzie parodniowa wycieczka, a długa wyprawa pełna wyrzeczeń, jednak przeważa rozradowanie oraz ciekawość. Ruszam więc ochoczo w drogę, słowo za słowem, zdanie za zdaniem…

cały wywiad ze strony Matras: tutaj

* * * * *

I jeszcze jeden wywiad - "Poznaj mnie lepiej".

Udzieliłam go ostatnio na blogu literackim: